history

“รถพี่.. ใช่คันที่ติดสติ๊กเกอร์อาสาด้านหลังหรือเปล่าครับ ?”
เป็นคำถามถึงสติ๊กเกอร์ “สตาร์ ออฟ ไลฟ์” 6 แฉกสีน้ำเงิน ตรงกลางมีรูปงูพันคบเพลิง ที่ถามจากหัวหน้าศูนย์บริการบำรุงรักษารถยนต์แห่งหนึ่งหลังจากที่ผมมาแจ้งความประสงค์มารับรถยนต์ของตัวเองกลับคืน การใช้บริการศูนย์บริการในวันนั้น มีเพียงรายการเปลี่ยนน้ำมันเครื่องเพียงรายการเดียว แต่คำถามนั้น มันได้ทำให้ผมรู้สึกภูมิใจอยู่ลึกๆคนเดียว ว่าการเจริญเติบโตของระบบการแพทย์ฉุกเฉิน (EMS) และองค์ความรู้ของระบบ ที่พวกเราช่วยกันสร้างมามากกว่า 18 ปี ได้เข้าถึงการรับรู้ของกระแสหลักในสังคมบ้างแล้ว แม้การรับรู้นั้นส่วนใหญ่มันจะยังไม่ถูกต้องนักก็เถอะ

ที่มาของความทรงจำในอดีต

เนื่องในวาระที่อาจารย์สมชาย กาญจนสุต เกษียณอายุราชการ ในเดือนกันยายน 2552 ที่ผ่านมา ผู้เขียนจึงขอมุทิตาจิตด้วยบทกลอนด้านล่างนี้ค่ะ

อุบล ยี่เฮ็ง

ศูนย์กู้ชีพ “นเรนทร” โรงพยาบาลราชวิถี

อ่าน: บทกลอน แด่.....อาจารย์สมชาย กาญจนสุต....ผู้บุกเบิกงาน EMS

เมื่อท่านอ่านชื่อบทความนี้ โปรดอย่าได้คิดว่าเป็นรายการโทรทัศน์หรือภาพยนต์ ที่กำลังฮิตอยู่ในขณะนี้เสียล่ะ แต่จริง ๆ แล้วมันคือความทรงจำดี ๆ ตลอดระยะเวลา 16 ปี ของฉันที่ปฏิบัติงานในห้องฉุกเฉินของ โรงพยาบาลราชวิถี (ซึ่งปัจจุบันฉันได้รับมอบหมายให้มารับผิดชอบงาน EMS ตั้งแต่ปีพ.ศ. 2540 เป็นต้นมา) แต่ความทรงจำทุกอย่างยังคงกระจ่างชัดตลอดเวลาที่นึกถึง ยิ่งเมื่อได้ยินเพลง 16 ปีแห่งความหลัง และเพลงวันวานยังหวานอยู่ (อย่าว่าเป็นลิเกนะ แต่มันเป็นความจริง) ความทรงจำเหล่านี้จะย้อนกลับมาทุกครั้ง

ประวัติ ความพยายามการก่อตั้ง ระบบ EMS ในประเทศไทย

พ.ศ.2480 มูลนิธิป่อเต็กตึ๊งให้บริการขนส่งศพไม่มีญาติ และต่อมาให้บริการรับส่งผู้ป่วย-บาดเจ็บฉุกเฉิน

พ.ศ.2513 มูลนิธิร่วมกตัญญูเริ่มให้บริการ โดยใช้หลักวิธีการเดียวกับมูลนิธิป่อเต็กตึ๊ง

พ.ศ.2522 (ประมาณ) ในกรุงเทพมหานคร โรงพยาบาลตำรวจสร้างเครือข่ายรถพยาบาลฉุกเฉินร่วมกับโรงพยาบาลอื่นๆ และศูนย์ส่งกลับให้บริการ prehospital care แก่ผู้ป่วยและผู้บาดเจ็บจากอุบัติภัยขนาดใหญ่ และภัยพิบัติ

มาทายกันดูซิว่า ...บุคคลในภาพนี้คือใคร

บอกใบ้ให้ว่าเราได้ใช้บริการสิ่งที่เขาคิดค้นขึ้นมาบ๊อย...บ่อยใน ER คนไข้หนักๆนี่ ใช้บ่อยมาก แบบว่าไม่รู้ว่า จะให้ IV แล้วจะท่วมปอดมั้ยอะไรอย่างนี้

ทายกันนะ เดี๋ยวมาเฉลยค่ะ

บทกลอนนี้จริง ๆ เขียนเสร็จมานานเป็นปีแล้ว ซึ่งทำให้ตัวเองคันพบแนวทางที่ทำให้ทำงานกู้ชีพได้อย่างมีความสุข ตอนแรกไม่ได้คิดจะให้ใครอ่าน แต่ช่วงหลังๆ มีพยาบาลหลายคนที่ต้องรับผิดชอบงาน EMS เคยมาปรึกษาและโทรฯ มาหาบ่อย ๆ หลายคนหมดกำลังใจ หลายคนคุยไปร้องไห้ไป ซึ่งตัวเองเข้าใจความรู้สึกดี เพราะหัวอกเดียวกัน ได้แต่ให้กำลังใจ เวลานี้ จึงอยากจะนำมาให้ลองอ่านดู เพื่อเป็นกำลังใจให้กับคนทำงานทุกคนให้ต่อสู้ต่อไปค่ะ

ต่อไปนี้ คือเรื่องราว จะเล่าขาน

ประสบการณ์ ของฉัน ถึงน้องพี่

ได้สั่งสม เรื่องมากมาย มาหลายปี