ubon's blog

ที่มาของความทรงจำในอดีต

เนื่องในวาระที่อาจารย์สมชาย กาญจนสุต เกษียณอายุราชการ ในเดือนกันยายน 2552 ที่ผ่านมา ผู้เขียนจึงขอมุทิตาจิตด้วยบทกลอนด้านล่างนี้ค่ะ

อุบล ยี่เฮ็ง

ศูนย์กู้ชีพ “นเรนทร” โรงพยาบาลราชวิถี

อ่าน: บทกลอน แด่.....อาจารย์สมชาย กาญจนสุต....ผู้บุกเบิกงาน EMS

เดือนพฤศจิกายน 2552 นี้ เป็นเดือนแห่งการครบรอบ 1 ปี ที่ผู้เขียนได้เดินทางไปเวียดนาม ผู้เขียนจึงอยากจะย้อนรอยเล่าเรื่องราวในอดีต เพื่อรำลึกถึงความรู้สึก ความประทับใจ และอีกหลายๆอย่างที่ได้เจอะเจอมา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความรู้สึกที่รับรู้ได้ว่า เวลา 1 ปีนั้น รวดเร็วยิ่งนัก ทำให้ผู้เขียนต้องเตือนตัวเองว่า ยังมีงานอะไรอีกบ้าง ที่เราควรจะทำ แต่ยังไม่ได้ทำ เราคงชักช้าอีกไม่ได้แล้ว เพราะเราอาจไม่มีเวลามากนักที่จะเหลือให้เรา และช่วงต่อไปนี้ ลองมาดูซิว่า ประเทศไทยและเวียดนาม มีการเปลี่ยนแปลงอะไรเกิดขึ้นมาบ้าง ในช่วงเวลา 1 ปีที่ผ่านมา เรามาย้อนเรื่องราวในเวียดนามไปพร้อมๆกั

เป็นที่ทราบโดยทั่วกันว่าผู้เจ็บป่วยฉุกเฉินที่ได้รับการช่วยเหลือ ณ จุดเกิดเหตุ จะมีโอกาสรอดชีวิตหรือลดภาวะแทรกซ้อน จำเป็นต้องมีการช่วยเหลือที่รวดเร็ว ถูกต้อง เหมาะสม ตั้งแต่จุดเกิดเหตุ ขณะเคลื่อนย้ายลำเลียง จนถึงการนำส่งโรงพยาบาลที่เหมาะสม คือมีศักยภาพในการรักษาพยาบาลผู้เจ็บป่วยเหล่านั้น ด้วยเหตุผลดังกล่าวระบบการช่วยเหลือก่อนถึงโรงพยาบาล หรือระบบบริการการแพทย์ฉุกเฉิน (EMSS : EMERGENCY MEDICAL SERVICES SYSTEM) จึงเป็นหนึ่งในนโยบายหลักสำคัญของรัฐบาล ที่กำหนดให้มีหน่วยบริการการแพทย์ฉุกเฉินให้ครอบคลุมทั่วประเทศไทย โรงพยาบาลต่าง ๆ จึงต้องเข้ามาเกี่ยวข้องอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพ

เมื่อท่านอ่านชื่อบทความนี้ โปรดอย่าได้คิดว่าเป็นรายการโทรทัศน์หรือภาพยนต์ ที่กำลังฮิตอยู่ในขณะนี้เสียล่ะ แต่จริง ๆ แล้วมันคือความทรงจำดี ๆ ตลอดระยะเวลา 16 ปี ของฉันที่ปฏิบัติงานในห้องฉุกเฉินของ โรงพยาบาลราชวิถี (ซึ่งปัจจุบันฉันได้รับมอบหมายให้มารับผิดชอบงาน EMS ตั้งแต่ปีพ.ศ. 2540 เป็นต้นมา) แต่ความทรงจำทุกอย่างยังคงกระจ่างชัดตลอดเวลาที่นึกถึง ยิ่งเมื่อได้ยินเพลง 16 ปีแห่งความหลัง และเพลงวันวานยังหวานอยู่ (อย่าว่าเป็นลิเกนะ แต่มันเป็นความจริง) ความทรงจำเหล่านี้จะย้อนกลับมาทุกครั้ง

เมื่อเร็วๆนี้ ผู้เขียนได้มีโอกาสพูดคุยกับน้องพยาบาลรุ่นใหม่คนหนึ่ง (โรงพยาบาลใดไม่ขอบอก) เกี่ยวกับการทำงานในห้องฉุกเฉิน ซึ่งนับวันจะมีผู้เจ็บป่วยเป็นจำนวนมากยิ่งขึ้น เราคุยกันถึงเรื่องหลายเรื่อง ทำให้ผู้เขียนได้เห็นแนวคิดดีๆมากมายของคนรุ่นใหม่ที่อายุต่างกับเรามาก และมีบทสรุปที่เหมือนกันในเรื่องหนึ่งไม่ว่าจะเป็นในสมัยไหนๆก็คือ พยาบาลห้องฉุกเฉินเหนื่อยล้าเหลือเกิน โดยเฉพาะเวรบ่าย เวรดึก ยิ่งในช่วงต่อเวรระหว่างเวรบ่าย และเวรดึก ซึ่งนอกจากจะมีผู้ป่วยเป็นจำนวนมากแล้ว ยังมีผู้บาดเจ็บทยอยกันมาอีกเพรียบ อาจเป็นเพราะเป็นช่วงที่ผับหรือบาร์ใกล้ปิด เหยี่ยวราตรีทั้งหลายที่ดื่มสุร

ชาวไทย ขอไว้อาลัยและน้อมรำลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณ ในสมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ เจ้าฟ้ากัลยาณิวัฒนา กรมหลวงนราธิวาสราชนครินทร์ ที่มีต่อพสกนิกรชาวไทยด้วยความอาลัยอย่างสุดซึ้ง

ท้องฟ้า เคยสดใส เดี๋ยวนี้ใย ดูมืดมน

มองไป ทุกแห่งหน ไทยทุกคน หมองหม่นใจ

แสงหนึ่ง เคยสว่าง เคยส่องทาง ปวงชาวไทย

บัดนี้ หายไปไหน เสด็จไกล ไม่กลับมา

ถึงแม้ สถิตไหน ยังตรึงใน ดวงใจข้าฯ

สมเด็จพระเจ้าพี่นางเธอ กัลยาฯ ของเหล่าข้าฯ ปวงชาวไทย

ห้าธันวา แปดสิบพรรษา มหาราช

ภูมิพล องค์กษัตริย์ ผู้ยิ่งใหญ่

พระฯเป็นดั่ง ร่มโพธิ์ และร่มไทร

ปกครองไทย อยู่เป็นสุข ทุกโมงยาม

ทรงเป็นเทพ อยู่ในใจ ไทยทั้งชาติ

ทรงเป็นปราชญ์ ศิลปิน ถิ่นสยาม

ทรงเป็นพ่อ มีแต่ให้ ไทยทุกนาม

ทรงเป็นความ ยึดเหนี่ยวใจ ไทยทุกคน

ทรงเป็นฝน ชุ่มฉ่ำ ดับความร้อน

ทรงเป็นครู คอยสั่งสอน ยามสับสน

ทรงเป็นแบบ ตัวอย่างให้ ไทยทุกคน

ทรงอดทน เหนื่อยและล้า มาช้านาน

อธิษฐาน อาราธนา สิ่งศักดิ์สิทธิ์

ทั่วทุกทิศ ขอพระฯ จง เกษมศานต์

มีพระชน- มายุ ยิ่งยืนนาน

“วันเพ็ญเดือนสิบสอง น้ำก็นอง เต็มตลิ่ง เราทั้งหลาย ชายหญิง สนุกกันจริง วันลอยกระทง ฯลฯ” เสียงเพลงลอยกระทง ที่คนไทยทุกคนรู้จักกันดี บรรยายถึงบรรยากาศประเพณี และวิถีชีวิตของคนไทยในค่ำคืนวันเพ็ญเดือนสิบสองของทุกปีได้เป็นอย่างดี